Haklısın anne. Hem de çok. Bi türlü yüzünü güldüremedim senin. Neye elimi atarsam onu kurutuyorum. Elimi attığım iş,başvurduğum sınav,istediğim adam. Yani neye niyetlenirsem ya elimde kalıyo ya başkasına yar oluyo anasını satıyım.
Haklısın . Hayattan çabuk vazgeçtik galiba. Daha otuzumuza gelmeden pes ettik birşeyler için mücadele etmekten. Şu an kalkıp da en azından işe gelebiliyorsam senin sayende evet.
Başkalarının çocukları bilmem nerede asker,polis,öğretmen,memur,amir. Ama bizden olmadı bi cacık. Biliyorum onlara nasıl gıpta ile baktığını . Sen bizim için hayatını feda ettin bunları haketmedim mi ? Evet fazlasıyla hakediyosun canım benim . Ama olmayınca da olmuyo be anne .
Bi yerlere gelebilmek emek işi . Bende o emeği verecek güç nerde..?
Kendimi böylesine bitmiş hissederken hem de .
Özür dilerim anne...Sana istediğin gururu yaşatamadığım için affet beni. Sen çok haklısın.
Ben tam bir gerizekalıyım..
Teselli olurmu bilmem ama eğer ki geldiğin yaşına kadar bilerek isteyerek GÖNÜL kırmadıysan annen seninle ne kadar gurur duysa azdır. Evlat yetiştirmek, bol para kazandıran saygın bir meslek sahibi edip, koca bulmak değildir. Annen böyle düşünüyor ise oda kendi hayatında sahip olmak isteyip olamadıklarını sende görüp ulaşmış saymak içindir belki. Yürdüdügun bu yolda senin vicdanın rahat ise , mutlu olmak için çok büyük sebebin var.
YanıtlaSil10 yıl sonra yorum mu yazılır :)
YanıtlaSil